Waarom is afscheid nemen zo moeilijk?

Moeite hebben met afscheid nemen, als kind of als volwassene kan te maken hebben met hechting. Dit betekent niet dat er iets “fout” is, maar dat er dingen anders zijn verlopen dan gewenst in het proces van hechten aan je moeder en vader. Bijvoorbeeld doordat jouw komst ongepland was en je ouders even twijfelden wat ze met de zwangerschap aan moesten. Of doordat je snel na je geboorte bent weggehaald bij je ouders, en/of in de couveuse bent beland. Het kan bijvoorbeeld ook te maken hebben met ziekenhuisopnames als kind, waarbij je tijdelijk afscheid moest nemen van je ouders. 

Slapen 

Voor jonge kinderen kan bijvoorbeeld de overgang bij het naar bed gaan dan heel moeilijk zijn. Als je na je geboorte snel bent weggehaald bij je ouders, kan het moment van het naar bed gaan deze oude gevoelens van “verlaten worden” weer triggeren. Mijn vorige blog Ga toch eens slapen! ging uitgebreider in op dit onderwerp. Ook oudere kinderen kunnen dit nog lastig vinden. Er zijn ook volwassenen, die het omdraaien van de partner bij het slapen gaan als heel naar ervaren. Dit laatste klinkt misschien in eerste instantie overdreven, maar als je je erin verdiept, kun je gaan begrijpen waarom dit zo voelt. 

Ambivalente hechting

Eerder schreef ik al een blog over ambivalente hechting, voor mensen met deze hechtingsstijl kan afscheid nemen heel moeizaam zijn. Als ze met iemand samen zijn, of dat nou een partner of vriend(in) is, dan voelen ze een sterke verbondenheid. Maar als iemand weer weg is, kunnen ze aan alles gaan twijfelen. Is diegene wel echt een goede vriend of vriendin? Wel de juiste partner voor mij? Alles wat er is gezegd, was dat wel met goede bedoelingen? Is de vriendschap wel gelijkwaardig en van beide kanten even sterk? En ga zo maar door. Voor mijzelf zijn deze gevoelens zeker herkenbaar. Het voelen van een sterke verbondenheid als je met iemand samen bent, maar gaan twijfelen zodra iemand weg is. Een rare gewaarwording. Het contrast kan heel groot zijn.

Wat kun je eraan doen? 

Gelukkig heb ik hier zelf inmiddels veel minder last van, doordat ik mezelf beter heb leren kennen door geboortepsychologie en Innerlijk Kind werk, maar soms poppen zulke gevoelens nog weleens op. Nu heb ik geleerd om bij mezelf na te gaan waarom ik dat voel of in ieder geval er niet meteen in mee te gaan. Even lief tegen mezelf te zeggen dat ik begrijp dat ik dit voel, maar dat het niet iets van nu is, maar in feite oud zeer. Een overblijfsel van de manier waarop ik gestart ben in dit leven. Dit maakt het voor mij een stuk makkelijker om er mee om te gaan. Probeer maar eens! Heb jij nog andere tips om ermee om te gaan? 

Begrip voor jezelf, zonder jezelf te veroordelen is zo fijn en kan zoveel doen voor je eigenwaarde. Wil jij daar ook samen met mij aan werken? Zodat je geen last meer hebt van die nare veroordelende stemmetjes in je hoofd? Neem dan snel contact met me op, dan kunnen we eens vrijblijvend kennismaken. En samen kijken naar jouw (geboorte)verhaal en dit – als je wilt -combineren met Innerlijk Kind therapie. Beide hele waardevolle methodes om je gevoel over jouzelf daadwerkelijk te veranderen.