Al jarenlang weet ik dat ik graag andere mensen zou willen helpen. Volwassenen en kinderen die vastlopen in hun leven en/of in deze soms best pittige maatschappij. Omdat ik zelf weet dat het niet altijd makkelijk is, maar dat het ook als je gevoelig bent, toch mogelijk is om een fijn en gelukkig leven te leiden. Misschien niet op de manier die je voor ogen had, maar juist op jouw eigenwijze manier.

 

In eerste instantie volgde ik een coachopleiding om volwassenen te coachen. Een mooie methode, waar ik zelf veel aan heb gehad. maar toch was dit HET nog niet voelde ik. Totdat ik op een programma stuitte dat Geboorte in Kaart heette. WOW wat kwam dat bij me binnen, er was geen twijfel over mogelijk dat ik dit programma zou gaan volgen. Ook al kwam het nogal kort na de andere opleiding.

 

Nu ik het programma al even afgerond heb, voelt dat nog steeds zo. Ik ga hiervan AAN, het raakt iets van binnen, het past en hoort bij mij. Ik zal ook nooit meer anders naar gedrag kunnen kijken dan vanuit iemands Geboorteverhaal.

 

Misschien juist omdat ik in mijn eigen geboorteverhaal ook dingen tegenkwam waarvan ik nu denk goh, had ik dat eerder geweten. Dan had ik heel anders naar mezelf gekeken en dat had veel verschil kunnen maken in mijn leven. Maar nu weet ik dat ik na mijn geboorte mijn moeder 5 dagen niet heb gezien en hoeveel impact dit heeft gehad voor mij.

 

Mijn veiligheid, warmte en thuisbasis waren ineens weg, zomaar, vanuit het niets. Mijn moeder kon daar niets aan doen, zij moest in de kraamkliniek blijven en ik werd enkele minuten na de bevalling vanwege het feit dat ik dysmatuur was (te laag geboortegewicht voor het aantal weken zwangerschap) in een couveuse naar een ander ziekenhuis gebracht.

 

In de couveuse, niet in de armen van mijn moeder, bij wie ik bij had kunnen komen na de heftige ervaring van op de wereld komen. In plaats daarvan lag ik in een machine, een apparaat, dat mij warm moest houden. Natuurlijk werd ik ongetwijfeld goed verzorgd, maar het zal me toch het gevoel gegeven hebben dat ik het ineens alleen moest doen.

 

Iets wat mij heel lang is bijgebleven en soms nu nog de kop opsteekt. Vooral als er iets aan de hand is, ik moet het eerst zelf uitvogelen en uitdokteren en dan kan ik er eventueel pas met anderen over praten. Dat zit zo in mijn oer-gevoel. Gelukkig ben ik me er nu van bewust, dat scheelt!

 

Ook het feit dat ik een letterlijk diepgeworteld wantrouwen heb, komt daar vandaan. Eerst zien, dan geloven is lang mijn onbewuste lijfspreuk geweest. Ik hield mezelf altijd voor dat het vanuit nare ervaringen in mijn latere leven kwam, maar het zit zo in mijn kern, oftewel mijn onbewuste lichaamsgeheugen, dat het lastig voor me was om hier iets mee te doen. Nu ik me er bewust van ben, begint het ook te veranderen.

 

Vriendschappen opbouwen was bijvoorbeeld beslist geen sterke kant van mij, ik ben daar vroeger vaak verdrietig om geweest en vond dat heel jammer. Maar nu begrijp ik wel waarom. Als je onbewust uitstraalt dat je iemand niet helemaal vertrouwt, hoe graag je ook zou willen, dan is dat niet echt een leuke basis voor een vriendschap. Bij deze, mocht je tot die mensen behoren die het met mij geprobeerd hebben, sorry, er zat oprecht een geboortepatroon in de weg.

 

Nu kan ik dus eindelijk andere mensen én kinderen gaan helpen. Kinderen, die misschien “anders” zijn of een label hebben gekregen. Volwassenen, die steeds vastlopen in hun leven of niet meekomen in de ratrace. Of als je het gewoon heel mooi vindt om meer te weten over die periode in je leven. Samen ontrafelen we jouw Geboorteverhaal of dat van je kindje, op naar meer inzicht, erkenning en acceptatie.