Help ik hou niet van feestjes…

En ook niet van verjaardagen, vergaderingen of andere drukke bijeenkomsten. Vooral niet als er veel mensen bij zijn die ik niet ken.

Onbegrijpelijk?

En ik denk dat sommige mensen hier misschien niets van begrijpen. Want ja, feestjes en verjaardagen zijn toch leuk? Feestelijk en gezellig? Dat dacht ik ook, maar waarom voelde ik me dan altijd zo ongemakkelijk? Alsof alle ogen op mij gericht waren. Waarom ging ik het liefst met iemand anders mee en liep dan pas als tweede de kamer binnen? En voelde ik me dan de hele tijd zitten, kon me niet ontspannen totdat ik misschien een glaasje alcohol gedronken had. Omdat ik me dan wat vrijer voelde. Waarom voelde ik mij saai ten opzichte van degene tegenover of naast mij? Had ik het gevoel dat ik niets interessants te vertellen had?

Mijn geboorteverhaal hielp me om mezelf te begrijpen

Nadat ik me in mijn geboorteverhaal had verdiept, begreep ik het ineens wel. Waar dat gevoel altijd vandaan kwam, dat ik saai was en niet interessant. Dat naar binnen gaan in een volle kamer met vreemden voelde als iets “gevaarlijks”. Iets dat zich letterlijk uitte in mijn lichaam. Door middel van een vluchtreflex. Klinkt misschien overdreven, maar van binnen voelde dit wel zo. Een soort “maak dat je wegkomt” gevoel.

Nu ik begrijp waarom ik dit voel, begint het te veranderen. Niet dat ik van de ene op de andere dag ineens het enige middelpunt van elke party ben. Maar er zit absoluut beweging in. Ik heb wel interessante dingen te vertellen en kan daar een ander regelmatig ook nog mee helpen. Zodat die ander ook lievere gedachtes krijgt over zichzelf en meer begrip en inzicht voor zijn (of haar) gedrag.

Couveusekindjes

Inmiddels heb ik natuurlijk veel contact met andere oud couveusekindjes en hoewel over zulke gevoelens normaal gesproken niet vaak wordt gesproken, heb ik al meerdere keren gehoord dat zij een zelfde gevoel ervaren bij het naar binnen gaan van een kamer tijdens een verjaardag, als er vreemden bij aanwezig zijn. Natuurlijk is dit niet bij iedereen zo en zullen ook niet couveusekindjes dit gevoel kunnen ervaren. Maar bij mij persoonlijk had het echt met deze vroege ervaringen te maken.  

Soms komt het toch nog even langs

Soms als ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit, dan komt het bij mij weer even langs. Om me eraan te herinneren hoe mijn start was, ik kijk ernaar en glimlach naar mezelf en naar het kind in mezelf, dat zichzelf niet graag liet zien. Het is goed, je mag er zijn, je hebt genoeg te geven, je bent het waard. En ik kijk naar mezelf in de weerspiegeling van een raam en glimlach nog eens. Ik doe ertoe. 

Wil je ook graag weten waar jouw gedrag en gevoelens hun oorsprong hebben? Neem gerust vrijblijvend contact met me op of lees mijn andere blogs. 

Of lees meteen meer over de mogelijkheden: Voor jezelf