Mentale gezondheid - Geboren Inzicht

Volwassenen, die dysmatuur geboren werden – Mentale gezondheid

Bij volwassenen, die dysmatuur geboren werden, lopen de ervaringen uiteen. Sommige volwassenen ervaren lichte of zwaardere lichamelijke klachten, anderen ervaren die niet of nauwelijks of linken deze – terecht of omdat ze informatie missen – niet aan het feit dat ze dysmatuur geboren werden. Over de mogelijke lichamelijke uitdagingen volgt later een andere blog.

Mariska: “Met mij gaat het goed. Mentaal/geestelijk gezien heb ik wel minder energie, ik kan geen werkweek van 40 uur aan bijvoorbeeld (dit zou ik ook niet willen). Heb meer tijd voor mezelf nodig om prikkels te verwerken. Ik werk 20 uur, hiervoor 20-28 en dat is ook mijn max. Verder ben ik niet vaak ziek o.i.d. “

Mentale klachten

Mentale klachten zijn een ander verhaal, dit hoor je toch wel regelmatig, dat vooral op latere leeftijd mensen vastlopen, denk bijvoorbeeld aan een (bijna) burn-out of depressie. Dit is ook voor mijzelf herkenbaar. Overigens hoor ik dit ook regelmatig van prematuur geboren volwassenen.

Een minder positief zelfbeeld wordt vaak genoemd. Hier schreef ik eerder al een blog over met een deel van mijn eigen ervaringen, “Ben ik wel goed genoeg?” Lees hier de blog.

Eva (41 jaar) wist het heel mooi te verwoorden: “Wel bijzonder dat het zijn van een couveusekindje, door mijn dysmatuur zijn, achteraf zoveel verklaart. Jouw reactie op mijn Facebookpost met mijn verjaardag, komt ook echt als een teken uit de hemel dat ik dit deel van mijzelf moet onderzoeken en erkennen. In je leven zoek je zoveel oplossingen om van het gevoel er ‘niet te mogen zijn’ af te komen, maar niks raakte de kern. Dit ís de kern.”

Prachtig gezegd en zo is het precies. Dit is de kern. En de reden dat het zo lastig is om tot die kern door te dringen, is dat onze ervaringen uit de periode van de zwangerschap en geboorte geen bewuste herinneringen zijn. We hadden destijds immers nog geen woorden tot onze beschikking. Maar deze ervaringen zitten opgeslagen in ons lichaamsgeheugen. Daardoor is het effect ervan ook zo sterk op ons gedrag en onze gevoelens. Eva deelde op haar verjaardag een post met foto’s van zichzelf in de couveuse. Nu komt niet elk kindje dat dysmatuur geboren wordt ook in de couveuse terecht, maar bij Eva en ook bij mijzelf was dit dus wel het geval.

Wat is de oorzaak van deze mentale uitdagingen?

Hierbij is het natuurlijk heel interessant om te weten, waardoor het nou komt dat dysmatuur (en/of prematuur) geboren volwassenen regelmatig op mentaal gebied vastlopen. Komt het door het slecht ontwikkelde stressmechanisme, doordat ze vaak snel na de geboorte weggehaald worden bij hun moeder (en vader)? In combinatie met hechtingsproblematiek?

Inmiddels is het wel bekend hoe belangrijk Het Gouden Uur na de geboorte is voor de hechting tussen ouders en kind. Maar het is ook heel belangrijk voor het ontwikkelen van een gezond werkend stressmechanisme. Tenslotte is geboren worden een ingrijpende gebeurtenis voor een baby. Zodra dit achter de rug is, wil een kindje daarom ook heerlijk bij zijn moeder op de borst bijkomen van alle indrukken, om zodoende rustig te kunnen landen in zijn lijfje.

Het stressmechanisme en gezonde hechting

Als een baby in plaats daarvan in de couveuse of een warmtebedje terecht komt, kan hij niet voldoende bijkomen. Hij krijgt onbewust het gevoel alles alleen te moeten doen en voelt zich in de steek gelaten. Dit is natuurlijk niemands schuld, het is nu eenmaal de situatie. Hierdoor ontwikkelt het stressmechanisme anders dan wanneer een kindje wel bij zijn ouders bij mag komen. Overigens is er tegenwoordig gelukkig meer aandacht voor een gezonde hechting van een baby aan zijn/haar ouders. Door middel van buidelen en het gedeeltelijk zelf mogen verzorgen van je kindje. Maar vroeger was dat een heel ander verhaal jammer genoeg.

Wel of geen verblijf in de couveuse?

Nu zijn er natuurlijk ook dysmatuur geboren volwassenen, die niet in de couveuse terecht zijn gekomen en misschien ook niet direct bij hun moeder zijn weggehaald. Hoe zit het daar dan mee? Zijn de mentale gevolgen dan ook anders? Dat zijn ze ongetwijfeld, omdat het meteen bij je moeder (en vader) weggehaald worden en eventueel in de couveuse belanden ingrijpende ervaringen zijn voor een baby. Maar lopen deze volwassenen dan ook minder snel tegen een burn-out of depressie aan? Helaas heb ik niet voldoende input gekregen van dysmatuur geboren volwassenen, die niet in de couveuse terecht zijn gekomen. Dus op basis van de huidige informatie die ik heb, kan ik hier geen uitspraken over doen.

Mocht jij dysmatuur geboren zijn als volwassene en niet in de couveuse terecht zijn gekomen, jouw input is nog steeds van harte welkom!

Verschillende ervaringen

Overigens heb ik ook enkele reacties gekregen van volwassenen, die voor hun idee geen of bijna geen gevolgen hebben ondervonden van het dysmatuur geboren worden. Zelfs ook eentje van een volwassen vrouw, die veel te vroeg is geboren, dus prematuur, die voor zover ze wist hier geen gevolgen van ondervindt.

Zij vertelde: Doordat ik eigenlijk nergens last van heb (gehad), voel ik niet de behoefte om research te doen naar het prematuur zijn. Ik blijf prematuur verhalen wel altijd zeer interessant vinden, en voel mij altijd een soort van ‘trots’ dat ik zo vroeg geboren ben en het toch zo goed is gekomen allemaal.

Meer informatie en meer onderzoek nodig

Wat mij betreft is het echt nodig dat er meer onderzoek gedaan wordt naar de mogelijke gevolgen van dysmatuur geboren worden. Ik snap ook niet dat dit niet al eerder is gedaan, of als dat wel zo is, waarom de uitkomsten dan niet bekend(er) zijn. Ligt het vastlopen op mentaal gebied inderdaad vooral aan het anders aangelegde stressmechanisme en aan hechtingsproblemen of is er nog een bijkomende oorzaak? En vooral ook, wat kan eraan gedaan worden om het uitvallen te voorkomen? Hier ligt nog een mooie taak.

En uit de vele reacties op mijn oproepje bleek dat er veel meer mensen zijn, die vinden dat er meer informatie beschikbaar zou moeten zijn. En vooral over de lange termijn gevolgen. Ik ga mijn best doen, ben her en der al in gesprek hierover, maar al jullie hulp hierbij is van onschatbare waarde. Want helemaal alleen krijg ik dit niet voor elkaar, er moet wel een achterban zijn, die ook vindt dat er wat moet veranderen.

Dus dank je wel, voor jullie openheid, voor jouw persoonlijke verhaal, jullie mails, berichtjes, telefoontjes, de fijne vertrouwelijke Zoom gesprekken.